Jubileum

    Het orkest    Geschiedenis    Leerlingenopleiding    Jubilea

25 jaar Sint Brigida (1968-1993)
Indrukken van een kwart eeuw muziek en show in Netersel

Voorwoord burgemeester

Graag heb ik gehoor gegeven aan het verzoek een voorwoord te schrijven voor dit boekwerkje. Een 25-jarig jubileum is een mooi moment om eens terug te kijken naar hoe het begon, wat er gebeurde in de afgelopen jaren en wie er allemaal bij betrokken waren. Gesprekken daarover leveren vaak interessante en leuke informatie op.
Vijfentwintig jaar drumfanfare Sint Brigida! Het is een hele tijd. Zeker in een kleine gemeenschap als Netersel is het een prestatie als er steeds weer voldoende leden zijn. Omdat naast de muziek bij drumfanfare Sint Brigida ook het showelement een belangrijke rol speelt, wordt er veel van de muzikanten gevraagd. De combinatie kost extra inspanning, maar geeft ook extra voldoening. De prima resultaten die worden behaald bij belangrijke kampioenschappen zeggen genoeg over de kwaliteit en de inzet van de leden. Mijn complimenten daarvoor.
In het feestprogramma is een dorpsfeest opgenomen, maar ik stel me zo voor dat de hele jubileumviering een groot dorpsfeest wordt. Door de belangrijke rol die drumfanfare Sint Brigida speelt in het sociale leven in Netersel, voelen veel inwoners zich bij de vereniging betrokken. Zij zullen graag deelnemen aan de diverse festiviteiten.

Ik wens de leden van de drumfanfare, de inwoners van Netersel en andere geïnteresseerden een heel gezellige jubileumviering. Ik blijf drumfanfare Sint Brigida met belangstelling volgen.

Bladel, 13 juni 1993
A. J. van Houdt, burgemeester van Bladel en Netersel.

Voorwoord voorzitter

De side-step, een squadje, timp-tom trio's met soundprojectors, een fermate en het decrescendo. Vakjargon, abracadabra voor velen, maar niet voor de muzikanten van drumfanfare Sint Brigida. En dat zijn er nogal wat. In totaal 154 Neterselse jongens en meisjes, mannen en vrouwen waren of zijn lid van drumfanfare Sint Brigida.
Lid zijn van de drumfanfare is meer dan je contributie betalen. Je bent bij een club die wil presteren en die zich wil laten zien. Een club ook, die samen met anderen plezier wil maken. Op de repetitie-avond, maar ook tijdens optredens. Samen zweten in een optocht van vier uur in Frankrijk bij een temperatuur van 30 graden. Samen ook genieten van een staande ovatie in een stadion vol Franse jongeren. Allemaal meehelpen bij het verkrijgen van de nodige geldelijke steun voor de club. Maar ook elkaar tot steun zijn in wat moeilijkere momenten.
In 25 jaar heeft Sint Brigida van zich laten horen en heeft zich laten zien. Bij veel festiviteiten in het dorp mochten wij spelen en ook ver daarbuiten klonken Brigidiaanse klanken. In het boekje dat voor U ligt, krijgt U een impressie daarvan. Het geeft indrukken van een vereniging, maar tegelijk ook van een dorpsgemeenschap die het bestaan van een dergelijke vereniging mogelijk maakte. Wat nogal hoog gegrepen leek voor een dorpje met nog geen 800 inwoners, bleek toch haalbaar. Een zelfstandig muziekkorps, eerst met alleen trommen, later ook met blaasinstrumenten. Dit boekje leert U dat dit nooit had gekund als niet talloze Neterselse mensen achter ons hadden gestaan.
Voorzitter zijn van zo'n vereniging is niet moeilijk. We staan immers allemaal voor hetzelfde. Wie aan Sint Brigida komt, komt aan ons allemaal. Aan de muzikanten, de leerlingen, de bestuurders en de instructeurs. Voorzitter zijn van zo'n vereniging is ook geen verdienste. Dat ben je toevallig omdat niemand anders het is. Voorzitter zijn is wel een eer. Zeker in een jubileumjaar.
Wij van Sint Brigida willen het jubileum vieren met iedereen die maar mee wil doen. Een feest dat een fundament moet worden voor de volgende 25 jaar.
Dit boekje kijkt niet vooruit, maar terug. Het wil een beeld geven van een muziekvereniging in Netersel. Dat beeld is onvolledig want het is niet af. Sint Brigida gaat namelijk gewoon door. En wat mij betreft zal het ook nooit af komen.

Netersel, 19 juni 1993
Jan Waalen, voorzitter.

Waar blijft de tijd

1968 Oprichting werkcomité drumband van gilde Sint Brigida.
Eerste zelfstandige optreden van drumband
Sint Brigida tijdens een concours in Turnhout op 7 juli.
1970 In november presenteert de drumband haar nieuwe uniform met de opvallende kleurencombinatie oranje-zwart.
1971 De drumband plaatst zich voor het Brabantse Kampioenschap op een concours in Vught.
1972 Sint Brigida wordt Brabants kampioen in de derde divisie tijdens wedstrijden in de Brabanthallen in Den Bosch.
1973 De drumband wordt op 27 maart officieel zelfstandig van het gilde en krijgt een eigen statuut.
1977 De drumband wordt omgevormd tot drumfanfare.
1980 Het koperen jubileum wordt gevierd met onder andere een taptoe. Hier treedt Sint Brigida voor het eerst op als showkorps.
1981 Het eerste buitenlandse optreden van drumfanfare Sint Brigida in Lens, Frankrijk.
1982 Eerste prijs met lof en promotie op een showconcours in Bergeijk. De drumfanfare plaatst zich voor het NederlandsKampioenschap in Barneveld.
1983 De oranje-zwarte uniformen worden vervangen. Het zwarte gala-uniform is door de leden zelf samengesteld.
Tweede plaats in de derde divisie sectie show op het top concours (= Nederlands Kampioenschap) in Barneveld.
1986 Promotie naar de eerste divisie behaald op het showconcours in Gendt (Gld.).
1989 Deelname aan het Wereldmuziekconcours in Kerkrade.
1990 Eerste prijs op het showconcours in Giesbeek.
Het resultaat geeft recht op deelname aan het Nederlands Kampioen schap in Barneveld.
1991 Vervanging van het volledige instrumentarium mede dankzij de steun van de hele dorpsgemeenschap.
Opnieuw een tweede plaats op het topconcours in Barneveld. Dit keer in de hoogste divisie: de kampioensklasse.
1993 Drumfanfare Sint Brigida viert haar zilveren jubileum.

 

Een waar gebeurd verhaal

Heel lang geleden, in het begin van de zestiger jaren, was er eens een jaarverslag van het gilde in Netersel. Daar stond van alles in, maar er werd geen woord gezegd over een drumband. Ze hadden het in die tijd alleen over "tamboers." Dit veranderde al snel toen in 1964 ook meisjes bij de vereniging kwamen. Het ledenaantal bedroeg toen twintig personen. Omdat er al echt sprake was van een drumband werd in 1965 besloten tot de aanschaf van passende kledij. De jongens kregen een zwarte broek met witte blouse en witte schoenen. De meisjes kregen een rok in plaats van een broek. De drumband was niet rijk in die tijd. Door geldgebrek konden bijvoorbeeld geen baretten worden gekocht.
De gemeente had het goed voor met de drumband en gaf het korps een jaarlijkse subsidie van driehonderd gulden. Om zelf ook het nodige geld binnen te brengen startte men in 1966 met de exploitatie van een kraam tijdens Netersel kermis. Dat was het begin van de huidige enveloppentent.

Het gevolg was dat de drumband steeds meer een vereniging binnen een vereniging werd. En ook steeds vaker haar eigen weg ging. In 1968 nam Ad Couwenberg het roer over van de toenmalige tambourmaître Bierings. Hij zou een grote stempel op de vereniging drukken. De roep naar een zelfstandige vereniging werd steeds groter. Er werd een actiecomité opgericht, wat zich sterk maakte voor afscheiding van het gilde. Want de samenwerking tussen gilde en drumband zou, volgens het comité, in de toekomst moeilijk worden. Op gildedagen werden geen drumbands meer toegelaten en meisjes mochten geen tamboer zijn.
Op 7 juli 1968 deed de drumband voor het eerst apart mee aan een concours. Het was de eerste zelfstandige stap en dus werd deze dag beschouwd als het begin van een nieuwe vereniging. In 1970 kwamen er weer nieuwe uniformen. De drumband, die formeel nog steeds deel uitmaakte van het gilde, boekte nog enkele aansprekende successen, waaronder een eerste prijs met lof der jury op het Bondsconcours in Den Bosch.
Dan is het 1973, het jaar waarin de drumband officieel werd overgedragen. Op 27 maart van dat jaar werden de statuten van de nieuwe vereniging ondertekend. Het overgangsproces had dus ongeveer vijf jaar geduurd. Vanaf dat moment stond de vereniging echt helemaal op eigen benen, nadat het vele jaren in goede handen van het gilde was geweest.

De voorzitters

Ad Couwenberg, 1968 - 1984 (met korte onderbrekingen)

Harrie Vermeulen, 1972 - 1973 en 1977 - 1978

Harrie Vissers, 1978 - 1980

Toon Eltink, 1984 - 1988

Jan Waalen, 1988 - heden


Samer er wat van maken

"Er heerste een geweldige sfeer onder die groep jonge mensen. Met elkaar wilden we er wat van maken."
Aan het woord is Ad(riaan) Couwenberg, oprichter, instructeur, voorzitter en erelid van drumfanfare Sint Brigida. In de beginjaren van -toen nog drumband- Sint brigida was hij de drijvende kracht.
In het midden van de jaren zestig ging het niet goed met de tamboers van het gilde. Het waren er maar een handvol. Dat moest anders kunnen, vond ook Ad Couwenberg. Hij was zelf in die tijd onder de wapenen. Dat wil zeggen: hij vervulde zijn dienstplicht. Maar met wapens had hij niet zoveel te maken. Ad maakte deel uit van het Trompetter- en Fanfarekorps der Artillerie. Hij was tamboer/slagwerker. Daar deed hij ideeën en kennis op die hem bij Sint Brigida van pas zouden komen.
Al snel wist hij meerdere mensen voor zijn plannen te interesseren en de slagwerkgroep maakte een onstuimige groei door.
Gevolg van die groei was dat de slagwerkgroep het gilde boven het hoofd begon te groeien. Er ontstond geleidelijk aan een min of meer zelfstandige drumband.
Ad herinnert zich nog goed de bezwaren die er binnen het gildewezen ontstonden tegen een drumband binnen het gilde. Tijdens een gildefeest in Middelbeers kwam het tot een uitbarsting. De drumbands mochten niet meedoen aan de opmars, zo werd bepaald. Boos verliet het Neterselse slagwerkgroepje samen met enkele anderen demonstratief het gildeterrein.
Ad Couwenberg snapte het verzet wel binnen het gilde. Een grote drumband paste niet in de gildetraditie. Maar het was een onomkeerbaar proces geworden. De drang bij de slagwerkers werd steeds groter om zelfstandig te gaan opereren.
"Dat leek eerst niet te lukken want meester Van Eindhoven zag het oorspronkelijk niet zo zitten." Piet van Eindhoven was niet alleen erehoofdman van gilde Sint Brigida, maar ook bovenmeester en als zodanig in het Netersel van de zestiger jaren iemand waar je niet om heen kon. "We zijn zelfs met enkele mensen bij hem op het matje geroepen om eens te komen uitleggen wat wij van plan waren," herinnert Ad zich. "En dat verliep succesvol. De tamboers kregen het voordeel van de twijfel." Er werd een werkcommissie opgericht en na enige tijd kwam er zelfs een aparte kas voor de tamboers.
"Nee, van harte ging het niet bij iedereen," weet Ad. "Veel gildebroeders zagen die afsplitsing helemaal niet zitten. En anderen dachten dat het niet zou lukken. "Die komen over een tijdje met hangende pootjes terug", zo was de algemene mening.

Historische vergissing

Een historische vergissing zo bleek, want de geest was uit de fles. Ad Couwenberg liep voorop in de ontwikkeling naar een volwaardige drumband. Maar wat wil je. Hij had niet alleen organisatorische ervaring, als geen ander wist hij in Netersel wat slagwerk was. Al snel werd Ad instructeur. En aan Piet Reniers had hij een goede compagnon. "Wij waren twee handen op een buik."
Het werkcomité werd al gauw een soort bestuur. Buiten twee vertegenwoordigers van het gilde vervulden Piet en hij er een belangrijke functie in.
Ad Couwenberg herinnert zich de penibele financiële situatie in het begin. De opvoering van het toneelstuk "Waar de ster bleef stille staan" en een boeren-antiekmarkt moesten uitkomst bieden. Maar ook de grote saamhorigheid moet vermeld worden. Er werd hard gewerkt. Zo bouwden de leden zelf een kamertje op de zolder boven café Zaal Hooyen, dat diende als opslagplaats. En op dezelfde manier kwam er een enveloppentent op de Neterselse kermis.
"Veel mensen van buiten de vereniging droegen Sint Brigida een goed hart toe," memoreert Ad. Mensen als Harrie Vermeulen (van 'Martes') en Pierre Geerlincks weet hij zich in dit verband te herinneren. Opmerkelijk was de gedisciplineerdheid binnen de vereniging. "Dat was ook nodig", zegt Ad. De neuzen moesten dezelfde kant in staan. Wat die discipline en de exercitie betreft had Ad flink wat bagage meegebracht uit het leger.
Hoogtepunten die Ad zich herinnert uit de 16 jaar dat hij actief was bij de drumband/-fanfare zijn het Brabants Kampioenschap in 1972, de omschakeling naar blaasinstrumenten in 1977 en de verschillende concoursen die hem nooit minder dan een eerste prijs opleverden.
"Met name dat Brabants Kampioenschap in de Brabanthallen was fantastisch. Toen we met de wimpel terug kwamen in Netersel luidde pastoor Grüter de klokken. Een geweldige ervaring."

Legendarische zin

Diezelfde pastoor was ook zeer te spreken over het nieuwe oranje uniform van de drumband. Dat liet hij in 1970 weten bij de presentatie van het opvallende tenue. 'Gekleed gelijk geen van dezen,' had hij op een enveloppe met inhoud geschreven. "Een zin die ik nooit meer zal vergeten," zegt Ad Couwenberg.
Ad Couwenberg leefde zestien jaar lang voor zijn drumband en drumfanfare. Hij was er iedere dag mee bezig. Niet alleen op de wekelijkse repetitie-avond, niet alleen tijdens de bestuursvergaderingen, maar ook tussendoor. Hij kreeg een belangrijke functie bij de Koninklijke Nederlandse Federatie van Muziekverenigingen, de KNF. En het was ook Ad Couwenberg die er voor zorgde dat de vereniging uiteindelijk de weg insloeg van showkorps. Hij bedacht zelf de eerste show die werd opgevoerd tijdens het koperen jubileum in 1980. Ook was hij het die contact zocht met Willie de Nier, tot op heden nog steeds de choreograaf van de vereniging. Ad haalde instructeurs als Bertus Jansen, Cees Jansen, Sjef Krekels en Wim van der Velden binnen. Hij wist ze te vinden, omdat hij inmiddels de weg kende in het wereldje.
In 1984 legde Ad zijn functies neer binnen Sint Brigida. Hij wilde zich meer aan zijn gezin wijden. Bovendien vond hij het een handicap dat hij zelf niet meer in Netersel woonde. Kort na zijn aftreden benoemde Sint Brigida hem tot erelid. Van houten plankjes naar gala-uniformen Het eerste jaar is meteen ook een van de belangrijkste in de geschiedenis. De loskoppeling van het gilde Sint Brigida marcheert niet onopgemerkt voorbij. De drumband is op zoek naar een eigen identiteit en dat heeft zijn prijs. Het ledental is gestegen naar 38 en voor elk musicerend lid moet er een uniform worden aangeschaft. Het prijskaartje van ruim achteneenhalfduizend gulden is in eerste instantie een struikelblok. De leiding van de drumband geeft de moed niet op en dient een aanvraag in bij de gemeente. Het verzoek wordt (gedeeltelijk) gehonoreerd middels een renteloos voorschot en de oranje-zwarte uniformen kunnen worden aangeschaft.

De drumband, met opvallend veel meisjes in zijn gelederen, heeft de beschikking over twintig muziektrommen, tien paradetrommen, vijf tenortrommen, een overslagtrom en een paar bekkens. Voor Adriaan Couwenberg is er de tambourmaîtrestok. Het niveau van de slagwerkers stijgt onder bezielende leiding van instructeur Adriaan Couwenberg naar een ongekend hoog niveau.

Houten plankje

De successen missen hun uitwerking niet. In de herfst van 1972 komt er een hele nieuwe lichting aspirantleden. Meer dan twintig jeugdige Neterselnaren beginnen op 21 september met de eerste repetitie in café Zaal Hooyen. Zoals destijds gebruikelijk gebeurt dat op een vierkant houten plankje. Met in het midden een ronde cirkel waarin de nieuwelingen met twee houten stokken (zonder spits toelopende uiteinden!) de techniek van het trommen onderwezen krijgen. Het gezelschap staat achter een lange tafel en mag bij vorderingen een of meerdere plaatsen naar links opschuiven. Met als gevolg dat aan het einde van de tafel de meest getalenteerden staan. Op zaterdagmorgen geeft Piet Reniers, in die tijd de rechterhand van de instructeur, thuis op de Fons van der Heijdenstraat extra repetities. Emma-mars, Tippelaars, Quick slow show, Patrouille, Burlesco en niet te vergeten de Modelmars. Slagwerknummers die met de regelmaat van de klok worden gespeeld door het korps dat tot dan toe uitkomt in de tweede divisie sectie A van de Rooms Katholieke Bond van Muziekgezelschappen.

Omschakeling

Een ingrijpende omschakeling vindt plaats in 1977. De leiding van de drumfanfare ziet met lede ogen toe hoe de wat oudere leden steeds vaker het lidmaatschap opzeggen. Omdat de drumband in de huidige opzet niet die muzikale bevrediging geeft die de liefhebber zoekt. Er wordt serieus overwogen tot drumfanfare over te gaan, dus met blaasinstrumenten. Trompetten, trombones en souzafoons komen de gelederen versterken. Een succes. Tientallen nieuwsgierigen melden zich voor de informatiebijeenkomst in het voorjaar van 1977, waarna niets meer een drumfanfare in de weg staat.

Bert Jansen uit Casteren werpt zich op als eerste instructeur van het blazersgedeelte. Een heidens karwei maar met de vingerzettingen boven de muziek klinken alras de eerste liederen. Op 7 oktober van dat jaar is het allereerste optreden van drumfanfare Sint Brigida: bij de bruiloft van tambourmaître Ad Couwenberg en Toos Mollen. Old Folk Song, Oh when the Saints en Marinella blijven jaren prominent in het repertoire. Het slagwerk gaat met de tijd mee. De muziektrommen worden marching parade drums en power timp-tom trio's met sound projector doen hun intrede. Later zorgen baritons, hoorns en xylofoons voor een completer geluid.
De kersverse drumfanfare kent een serieuze opleving binnen de Neterselse gemeenschap. De optredens gaan de gemeente- en zelfs de landsgrenzen te buiten.
7Een artikel in een Franse krant uit 1987. In het onderschrift wordt Sint Brigida iets te internationaal omschreven

Swing

Het jeugdige elan van het korps leent zich uitstekend voor een energieke show van formaat. De swing zit er duidelijk in, het korps groeit en neemt een belangrijke beslissing: het accent op show waarbij moderne, populaire, upbeat nummers overheersen. Apache, The A-team, New World Symphony, Gimme some lovin', Eye of the tiger, Black or white, Hang on Sloopy, Hawaii five 0, Groovy kind of love en La Bamba. Voor de muzikanten zelf een lust om te brengen, voor het publiek een genot om naar te luisteren.
En te kijken, want Willie de Nier uit Eindhoven neemt in 1982 de choreografie op zich. De Barrie Stevens in de wereld van showkorpsen voelt zich bij het enthousiaste Sint Brigida als een vis in het water. Gepokt en gemazeld bij het gerenommeerde korps "Die Tambourijnen van die Stadt Eyndhoven" drukt hij zijn stempel ook op het Neterselse korps. Het resultaat liegt er niet om. In tien jaar tijd loodst hij op showgebied Sint Brigida van de derde divisie naar het Wereldmuziekconcours.

Dimensie

Bij nagenoeg elk optreden, zowel in binnen- als buitenland, oogst het korps bewondering voor de schitterende uniformering. Musiceerde drumfanfare Sint Brigida bij haar eerste concours (Bergeijk 1982) nog in de oranje uniformen, de strijd om het Nederlands kampioenschap in Barneveld (1983) werd aangegaan in een spiksplinternieuwe outfit. De smaakvolle zwart/witte gala-uniformen van het korps geven aan ieder optreden een extra dimensie.

De instructeurs

Ad Couwenberg, 1968 - 1983
Bert Jansen, 1977 - 1986
Willie de Nier, 1982 - heden
Sjef Krekels, 1983 - heden
Cees Jansen, 1983 - 1985
Wim van der Velden, 1983 - 1984
Pieter Bakermans, 1985 - 1987
Jos de Vos, 1986 - 1992
Maarten Meulendijks, 1987 - 1989
Henry Janssen, 1989 - heden
Wim Krekels, 1990 - heden
Gerrie Baselmans, 1992 - heden

Klik hier om de foto's van de instructeurs te bekijken.

It's all in the family

Zoals bij iedere vereniging is ook bij Sint Brigida de rol van bepaalde families belangrijk geweest. Niet alleen wat betreft de inzet, maar ook wat betreft het aantal.

Vanaf de oprichting in 1968 gold dat voor de familie Peijs van de Lei. Zij 'leverden' vijf leden aan de vereniging. In de achterste rij van, wat toen nog drumband heette, liepen Toon en Piet. Zij bespeelden een diepe trom, de pauke. Paradetrommen waren er voor de meisjes uit het gezin, Ria en Joke. En ook Harrie roerde de paradetrom. Harrie is een van de beste slagwerkers die de vereniging gekend heeft. Hij behaalde diverse successen op het Bladelse solistenconcours. Van dit gezin Peijs is nog slechts een zijdelingse afstammeling lid, namelijk Willie Peijs.

Ex aequo

Ongeveer 10 jaar later werd het aantal van vijf geëvenaard door de familie Michiels van de Schipstaarten. Inmiddels was de drumband een drumfanfare geworden en de jongste Michielsjes waren vooral in voor de blaasinstrumenten. Carien, Marlie, Ron en Rudie bespeelden de trompet. Vier van de vijf stammen ook nog uit de tijd dat de drumfanfare een drumband was.
Carien nam als eerste de tromstokken ter hand. In 1972 volgden Wim, Marlie en Ron haar voorbeeld. Wim is lange tijd slagwerker gebleven, maar hij heeft inmiddels ook een blaasinstrument. De vraag waarom het aantal leden bij vijf is gebleven, is heel simpel te geven. Jan en Bets Michiels (van Willekes) hadden er niet meer. Alleen Rudie en Wim zijn nu nog lid.

Vier op een rij

Ook groot was de inbreng van de familie Roest, maar dan hebben we het over het slagwerk. Drie tamboers leverde de familie af, te weten Martien, Marietje en Janus. Met name de laatste deed ook regelmatig mee aan solistenconcoursen. De vierde, Gerard, was jarenlang bekkenist van de vereniging en daarnaast ook bestuurslid. Het aantal van vier werd ook gehaald door de familie Bressers: Toon, Dianne en Christian speelden trompet. Ans was de eerste bespeelster van de lyra. Ook bij de Bressersen bleef het aantal steken op vier. Niet omdat er niet meer waren, maar omdat er slechts vier kinderen muzikale aspiraties hadden. Om het allemaal goed te maken zou de vijfde, Peter, later bestuurslid worden. Hij en Christian zijn nog steeds actief binnen de club.

Generaties

De drumfanfarekoorts gaat ook over van generatie op generatie. Dat blijkt uit de familie Eltink. Ook zij leverde vier blaasmuzikanten af. Vader, moeder, dochter en zoon. Moeder Bertha en zoon Erik beconcurreerden elkaar thuis op de trombone. Vader Toon werd souzafonist en dochter Els speelde trompet. Vader en dochter doen dat nog steeds, de andere helft is afgehaakt. Ook uit de familie Michiels (Frans van Willekes) en de familie Vermeulen (Harrie van Drieke) bleef de vertegenwoordiging niet beperkt tot één generatie.

Stevig record

Het record van vijf staat behoorlijk stevig. Geen wonder want in de afgelopen vijfentwintig jaar is de gezinsgrootte aanmerkelijk teruggelopen. Op dit moment is de familie Vermeulen koploper, met Harrie, Gerrie en Hans. Er zijn erg veel families met twee afgevaardigden binnen de vereniging. De familienamen Baselmans, Bressers, Bruurs, Eltink, Van Gompel, Van Herk, Van der Heijden (Sjef van Fonse), Van der Heijden (Tom van Toemese), Huybregts, Van Limpt, Michiels (van Willekes) en Waalen komen twee keer op de ledenlijst voor.

En lol dat we hadden.........

Voor een optreden in Frankrijk zat de drumfanfare met een vervelend probleem. In het contract met de plaatselijke organisatie waren 40 ledennamen opgenomen. Op dat moment waren er maar 38 leden beschikbaar. Goede raad bleek dit keer niet duur te zijn. Uit de 'aanhang' (zeg maar: kouwe kant) van de drumfanfare werden Toine Goossens en Mark Raijmakers gerecruteerd om de 40 vol te maken. Niet gehinderd door enige muzikale kennis volbrachten zij hun taak op voortreffelijke wijze. Niemand merkte hun playback-act op. Tot op heden was dit een goed bewaard geheim binnen de vereniging.

De bandleiders

Adriaan Couwenberg, 1968 - 1983
Job van der Palen, 1983 - 1991 (met onderbreking)
Lizet van der Heijden, 1986 - 1988
Peter van der Heijden, 1992 - heden
Klik hier om de foto's van de bandleiders te bekijken. Musicerende leden Drumfanfare Sint Brigida, juli 1993 Staand, v.l.n.r.:
Trees van Limpt, Rudie Michiels, Gon van Luffelen, Dion Tenbült, Monique Teunissen,
Gerrie Vermeulen, Susan Huijbregts, Willie Peijs, Marieke van gompel, Fons van der Heijden, Ingrid van Herk, Wim Michiels, Kees Waalen, Christian Bressers, Susan Bruurs, Jan Waalen, Karin van Herk, Toon Eltink en Peter van der Heijden.

Knielend, v.l.n.r.:
Peter Bressers, Harrie Vermeulen, Yves Hendrikx, Walter couwenberg, Twan Bruurs,
Anja reniers, Moniek Verhees en Cindy Maas.

Ontbrekend op de foto:
Els Eltink, Pascal Geboers, Lizet van der Heijden, Mariël van der Heijden, Ed Michiels,
Nicole Michiels, Job van der Palen, Ria Roymans en Hans Vermeulen.
And the winner is .... De leden van drumfanfare Sint Brigida presteren het beste wanneer het ook echt verlangd wordt. Een ideaal gegeven om zeer succesvol te kunnen zijn op concoursen.
Al vrij kort na de oprichting -1972- nam de Neterselse drumband deel aan een concours in de Brabanthallen in Den Bosch. Sint Brigida was toen nog aangesloten bij de Bossche Bond. Met een stilstaand en marcherend werk haalde het korps onder leiding van tambourmaître Ad Couwenberg haar eerste grote succes. Een prestatie die niet onopgemerkt aan de Neterselse gemeenschap voorbij ging, want bij terugkomst luidden zelfs de kerkklokken.

Solisten

Geheel in stijl van de beleving van de muziek (en na 1980 ook show) zochten leden naar uitdagingen. In de beginjaren zeventig namen regelmatig individuelen, duo's en trio's van Sint Brigida deel aan solistenconcoursen. Ze speelden een 'thuiswedstrijd' tijdens het beroemde solistenconcours in Bladel. De echte liefhebbers gingen door naar het solistenconcours in Geldrop. In die tijd waren het nog optredens van slagwerkers. Zoals het een goed Sint Brigida lid betaamt werden veel eerste prijzen weggesleept. Jaren nadat de drumband omschakelde naar drumfanfare voelden de eerste blazers zich voldoende rijp om ook met hun blaasinstrument naar een solistenconcours te gaan. Het bleef echter beperk tot een incidenteel gebeuren. Het deelnemen aan solistenconcoursen heeft binnen Sint Brigida geen vaste plaats kunnen veroveren. Opvallend is dat de animo wegebde, vanaf het moment dat de drumfanfare zelf deel ging nemen aan (show)concoursen. Inmiddels had de drumfanfare zich aangesloten bij de KNF, de Koninklijke Federatie van Muziekverenigingen.

Show

In 1982 waagde Sint Brigida zich aan haar eerste showconcours. Lekker dichtbij in Bergeijk debuteerde het showkorps op verbluffende wijze. Het optreden in de derde divisie sectie show werd beloond met 328 punten. Een eerste prijs met lof der jury en promotie naar de tweede divisie. Bovendien leidde het puntenaantal tot een uitnodiging voor het Topconcours in Barneveld een jaar later. Daar werd om het Nederlands Kampioenschap gemusiceerd en gemarcheerd. Met de steun van een buslading supporters haalde Netersel zilver. "Waar een klein dorp groot in kan zijn" werd hiermee eens te meer bevestigd. Dit succes smaakte begrijpelijkerwijs naar meer. Het vervolg kwam op 15 september 1984 toen Sint Brigida in Westbroek met 300 punten opnieuw een eerste prijs binnensleepte. In 1986 achtte het korps zich rijp promotie naar de eerste klasse te verwezenlijken. In het Gelderse Gendt verbaasde het Neterselse showkorps het aanwezige publiek en jury: 317,5 punt. Een eerste prijs met promotie naar de eerste klasse was de oogst op die 28-ste september. Het doel was bereikt: drumfanfare Sint Brigida kreeg een eervolle uitnodiging om deel te nemen aan het Wereldmuziekconcours in Kerkrade.
Eens in de vier jaar strijden alleen de allerbeste korpsen in de diverse klassen om de hoogste mondiale titel.
De dagen voorafgaand aan de 15de juli 1989 stond het hele dorp bol van de voorbereidingen. Legio supporters reisden mee naar Kerkrade. Tussen het crème de la crème stond Sint Brigida haar mannetje. Een uitstekende tweede plaats werd als de wereldtitel zelf gevierd.
Bij de KNF, de bond waarbij Sint Brigida is aangesloten, werden wat veranderingen doorgevoerd. Sint Brigida werd een showkorps uitkomend in de kampioensklasse. De puntentelling ging naar een schaal van 0 tot 100. Het succes van de Neterselse drumfanfare werd er niet minder door, integendeel.
Op 23 september 1990 liet Sint Brigida weer van zich horen, zowel letterlijk als figuurlijk. In Giesbeek showde het muziekgezelschap naar de eerste plaats met een puntentotaal van liefst 90. Deelname aan het Topconcours in Barneveld leverde op 5 oktober 1991 ook nog eens een eerste prijs op.
Het jeugdige elan van Sint Brigida komt tijdens de opgevoerde shows het best tot uiting. Het korps swingt over het veld met herkenbare muziek in adembenemende uniformen.
De eindjes aan elkaar geknoopt In de afgelopen 25 jaar heeft drumfanfare Sint Brigida een aantal nevenactiviteiten georganiseerd met als doel de kas te spekken. De creativiteit die begin jaren zeventig ten toon werd gespreid, vormde de basis voor een jaarlijks terugkerend evenement.

Enveloppentent

Al sinds 1966 staat op Netersel kermis een enveloppentent ter ondersteuning van de kas van drumfanfare 'Sint Brigida.' De eerste jaaropbrengst in 1966 was fl 650,--. Uit een doos met gesloten enveloppen kan men een aantal enveloppen trekken. In de enveloppen bevindt zich een briefje met daarop de mededeling of men een prijs heeft gewonnen, ja of nee. Vanuit dit spel zijn ook de voor Netersel historische woorden gegroeid: " Jammer, probeer het nog eens!"

Boerenantiek

Op 17 augustus 1968 werd een boerenantiekveiling georganiseerd. Dit boerenantiek was bijeengebracht door de drumband en werd geveild in Zaal Hooyen te Netersel. De opbrengst was voor de net een maand zelfstandige drumband.

Toneel

"Waar de ster bleef stille staan," een toneelstuk van de Vlaamse schrijver Felix Timmermans.
Dit toneelstuk werd opgevoerd ten bate van drumband 'Sint Brigida.' Een aantal Neterselse mensen speelden dit stuk tot viermaal toe voor een uitverkochte zaal. De regie was in handen van de heer Geerlincks.

Toto
In 1969 kwam het idee voor een toto-actie. De inwoners van Netersel konden via een totoformulier raden wat de totaalopbrengst van de toto van die week zou worden. De drie personen die de totaalopbrengst goed hadden of het dichtst benaderden waren winnaar.
De ene helft van de weekopbrengst werd uitgekeerd als prijs (25%, 15% en 10% voor de respectievelijke winnaars), de andere helft kwam ten goede aan de kas. De prijswinnaars werden bekend gemaakt op het prikbord bij de kerk.

Feesttent

Begin jaren tachtig heeft de (inmiddels) drumfanfare tijdens Netersel kermis een feesttent uitgebaat op de authentieke brink van het Carolus Simplexplein. In deze tent speelde gedurende de kermis een orkest. Verder werden er allerlei activiteiten georganiseerd zoals touwtrekken en een eierbakwedstrijd. Ook heeft de drumfanfare diverse jaren een eigen café gehad. Dat was tijdens de dolle dagen van carnaval. Eerst in de 'Hoefstal" (tegenover de kerk) en later bij 'de Mulder' (in de Blikken) kon de Neterselse bevolking carnaval vieren op klanken van Sint Brigidas eigen boerenkapel.

Presto Pedale

Sinds midden jaren '70 wordt er tijdens de kermis in Netersel een wielerwedstrijd verreden. Deze wielerwedstrijd kreeg later de fraaie naam Presto Pedale. De eerste jaren waren er ook nog wedstrijden voor de Neterselse bevolking. Later groeide dit evenement uit tot zijn huidige vorm. Het parcours bleef echter al die jaren hetzelfde: de Hoeve, Schipstaarten, Fons van der Heijdenstraat en Carolus Simplexplein. Gedurende al die jaren assisteerden leden van Toer- en wielerclub "het Snelle Wiel" uit Bladel in de organisatie. Jaarlijks wordt begonnen met een zogenaamde dikke bandenrace. Een wedstrijd op gewone fietsen voor de kastelijnsploegen uit de regio. Daarna volgt nog een wedstrijd over 64 km voor liefhebbers.

Wieleravondvierdaagse

Eens in de twee jaar vindt in Netersel de wieleravondvierdaagse op hometrainers plaats. Deze wordt georganiseerd in samenwerking met de voetbalclub van Netersel. Elke avond rijden vier prominente persoonlijkheden een onderlinge wedstrijd. Deze prominenten kan men steunen als blijk van aanmoediging. Het geld dat zo wordt binnengebracht komt ten goede aan de clubkas.

En lol dat we hadden

De leden van de drumfanfare leven bij het motto: "zonder drank geen klank", of beter eigenlijk: "na goede klank, dito drank." Elke donderdagavond na de repetitie moet er nog nagediscussieerd worden aan de bar van Zaal Hooyen. In de loop der tijd is deze 'evaluatie' een heel eigen leven gaan leiden. Omdat met minimaal twintig man aan de bar rondjes geven te duur werd is er een zogenaamde 'pot' aangeschaft. Een grote verzilverde bierpul doet nu dienst om iedereen van drank te voorzien. De bierpul heeft inmiddels een eigen plek veroverd achter de bar. Het vertrouwen in deze pul is zeer groot. Dit blijkt uit het feit dat deze pot nooit leeg raakt. Dat hij echter ook wel eens briefje bevat met: "schuld pot aan Hooyen fl .....," is een heel ander verhaal. De man achter de grote trom Een donderdag zonder repetitie is volgens hem ondenkbaar. Al 25 jaar is Harrie Vermeulen iedere donderdagavond in Café Zaal Hooyen te vinden. En al 25 jaar geeft hij het ritme aan. Harrie Vermeulen slaat de grote trom.
Harrie is de enige van de huidige leden die de overstap van gilde naar drumband heeft meegemaakt. Hij was al in 1959 lid geworden van het gilde. Hij speelde niet meteen de grote trom, maar al snel kreeg hij dit gevaarte om zijn nek. En Harrie was ook een van de mensen die een rol speelde bij de 'onafhankelijkheidsbeweging.' Het was dan ook logisch dat hij in het bestuur kwam van de nieuwe vereniging. Hij zou zelfs enige tijd de voorzittershamer hanteren.

Onder de duim

Volgens Harrie Vermeulen is er veel veranderd in 25 jaar, maar eigenlijk is het toch allemaal ook hetzelfde gebleven. Begrippen als discipline en exercitie waren er toen en zijn er nu nog steeds. Vroeger ging het erom dat je bij het vasthouden van je stokken de duim goed hield. Nu moet je je voeten op de juiste manier en de juiste hoogte optillen als je marcheert.
Wat wel veranderd is, is de muziek. Vroeger was het voor de grote trom niet veel meer dan het tempo aangeven. Harrie gaf iedere tel een slag. Dat is wel veranderd. Hij heeft het muziekschrift geleerd en dat is geen overbodige luxe. Hierdoor is hij in staat om ook de ingewikkeldere muziek te spelen.
Voorzitter was Harrie korte tijd, maar eigenlijk was dat niets voor hem. Hij staat niet graag op de voorgrond, maar doet liever het werk. En dat doet hij dan ook. Op dit moment verzorgt Harrie het materiaal van de vereniging. En daarin vervult hij ook een rol van bewaker. Regelmatig moet hij de, vooral jongere, leden erop wijzen dat ze zuinig moeten zijn op hun instrument. Soms helpt dat maar niet altijd, constateert Harrie. Als er kleine reparaties nodig zijn, moet je op Beemke 3 zijn. Dat is trouwens altijd zo geweest. Toen er in de beginjaren een eigen ruimte moest komen voor de vereniging, bood de familie Hooyen een stukje van de zolder boven de zaal aan. Samen met anderen timmerde Harrie daar een kamertje. Dat doet nu nog steeds dienst als opslagruimte voor de club.

Plezier

Harrie wordt dit jaar vijftig jaar. Daarmee is hij een van de oudere musicerende leden in het relatief jonge clubje. Maar voor Harrie is dit geen bezwaar. Volgens hem houdt muziek niet op bij 50. Zo lang je er plezier in hebt, kun je dat blijven doen, vindt hij.
En plezier heeft hij er nog steeds in. Dat heeft hij ook kunnen overbrengen op zijn kinderen. Gerrie is al jaren trompettiste bij de vereniging en sinds kort is ook Hans weer terug in de gelederen van 'Sint Brigida.' Na enkele jaren afwezigheid heeft hij de tromstokken weer opgepakt. Een groter plezier had hij vader Harrie niet kunnen doen.
En we gaan met zijn allen ... Het allereerste weekendoptreden van drumfanfare Sint Brigida dateert alweer van 27 en 28 juli 1983. Plaats van handeling was het plaatsje Gacé in Frankrijk. Niet het optreden zelf maar de plaatselijke kermis die dat weekend in het dorp werd gehouden, staat nog in menig geheugen gegrift.

Parijs

Noord-Frankrijk heeft voor Sint Brigida geen geheimen meer. Parijs na 15 en 16 juni 1985 ook niet. Tijdens een weekendoptreden in Clamart, een voorstad van Parijs, werd natuurlijk de hoofdstad zelf met een bezoek vereerd. Er werd een statiefoto gemaakt voor de Eifeltoren. Ook de stadsrondrit door Parijs was een geweldig succes. Op die bewuste zaterdagavond werd een groot popconcert gehouden in de buurt van Place de la Concorde. Hierdoor ontstond er een geweldige verkeerschaos in het centrum van de stad. De rondrit bleef daarom beperkt tot een enkele straat en ruim anderhalf uur file.

Grenzeloze populariteit

De populariteit kende geen (lands)grenzen. We schrijven 29 juni 1985, een optreden in het Franse Armentières. Na een optocht door het stadje werd de dag besloten met een showoptreden in het plaatselijke voetbalstadion. Hier waren voor de Franse jeugdkampioenschappen turnen voor meisjes, 15.000 jeugdige turnsters samengekomen. Na een succesvol optreden scandeerde het hele stadion "Brigida".

Zangkoren

Een grote glimlach verschijnt op ieders gezicht als Neuilly St. Front in herinnering wordt geroepen. Het is een van de gezelligste weekendjes die de drumfanfare ooit heeft gekend. Vooral het samenzijn in het plaatselijke café, en de zangkoren die werden aangeheven op de trappen van het gemeentehuis maakten diepe indruk. Ook op de inwoners van het Franse Neuilly St. Front want we haalde de plaatselijke krant met onze liederen.

Graag geziene gast

Het voert te ver om alle optredens in het buitenland te memoreren. Dat Sint Brigida een graag geziene gast is blijkt uit het indrukwekkende lijstje plaatsen waar het showkorps een of reeds meerdere malen haar beste beentje heeft voorgezet. In België onder andere in de Panne, Alloy sur Viron, Auvelais, Ensival, Charatte en Genk. Minidom contracteerde het Neterselse korps namens Duitsland. Maar Frankrijk spant duidelijk de kroon:
Lomme, Douai, Comines, Lille-fives, Lille, Lens, Arras, Denain, Calais, Maing en Pont sur Sambre. Clublied Jarenlang bleef het clublied van drumfanfare Sint Brigida beperkt tot de volgende veelzeggende zinnen:
Voor Sint Brigida, spelen wij en marcheren
onze patrones willen wij hiermee eren

In de beginjaren tachtig kwam daar verandering in. Tijdens een wandel-speurtocht, voorafgaand aan de jaarlijkse feestavond, luidde een opdracht: verzin (en zing tijdens het feest) een nieuw clublied. De groep met choreograaf Willie de Nier als grote inspirator mocht uiteindelijk het winnende liedje nogmaals ten gehore brengen (wijze: "It's a long way to Tipperary"):

We marcheren en musiceren
met zijn allen, met veel plezier
ook al is het heel hard werken
maar dat deert ons toch geen zier

Refrein:
met Brigida naar de hoogte
met het hele legioen
nee het zal niet lang meer duren
Sint Brigida kampioen

De concurrentie staat te beven
als Brigida paradeert
ja, ze zullen nog wat beleven
want het tij dat is gekeerd

 

Sint Brigida statistisch bezien Ledenlijst allertijden

Ans Alemans
Els Alemans
Hannie Alemans
Anneke Baselmans
Gonnie Baselmans
Ton van Beek †
Annie Beijens
Helga Beijens
Janus Beijens
Marion Beijens
Rian Beijens
Wilbert van Beukering
Elly Bleys
Rina Bleys
Ans Bressers
Christian Bressers
Dianne Bressers
Peter Bressers
Toon Bressers
Gust de Bruin
Tineke de Bruin
Trees de Bruin
Susan Bruurs
Twan Bruurs
Jos Burgers
Elly Coppelmans
Adriaan Couwenberg
Angelique Couwenberg
Annemieke Couwenberg
Esther Couwenberg
Frank Couwenberg
Miriam Couwenberg
Walter Couwenberg
Willy Cuinen
Hans Dielis
Laurien Dielis
Bertha Eltink
Els Eltink
Erik Eltink
Toon Eltink
Carla Fiers
Rian Fiers
Sjarien Fiers
Pascal Geboers
Linda van Gompel
Marieke van Gompel
Carina Goosens
Anja de Graaf
Cees de Graaf
René de Graaf
Erik van der Heijden
Fons van der Heijden
Lizet van der Heijden
Mariël van der Heijden
Marie-louise van der Heijden
Peter van der Heijden
Wilhelmien van der Heijden
José Hems
Ellie Hendriks
Eric Hendriks
Karien Hendriks †
Riek Hendriks
Floris Hendrikx
Yves Hendrikx
Ingrid van Herk
Karin van Herk
Ellie Hoeks
Els van Hoof
Hanneke van Hoof
Joep van Hoof
Mieke van Hoof
Marlies Hooyen
Anke van Houtum
Dirk Huybregts
Debbie Huijbregts
Susan Huijbregts
Karlijn van Kasteren
Mariëlle Kerkhofs
Bert Kraayvanger
Jeanne Kraayvanger
Harm Kraayvanger
Henny Kraayvanger
Ran Leenaars
Anouk van Limpt
Trees van Limpt
Gon van Luffelen
Cindy Maas
Marie-josé Meulemans
Anita Michiels
Carien Michiels
Ed Michiels
Frans Michiels
Frits Michiels
Henk Michiels
Maria Michiels
Marlie Michiels
Nicole Michiels
Ron Michiels
Rudie Michiels
Wim Michiels
Job van der Palen
Jeanette van der Pas
Marij van der Pas
Harrie Peijs
Jo Peijs
Maria Peijs
Piet Peijs
Toon Peijs
Willie Peijs
Anja Reniers
Maria Reniers
Piet Reniers
Wim Reniers
Gerard Roest
Janus Roest
Mariet Roest
Martien Roest
Diana Roymans
Johan Roymans
Peter Roymans
Peter Roymans
Ria Roymans
Nico van de Sande
Odette Smolders
Dion Tenbült
Marion Teunissen
Monique Teunissen
Annie van de Ven
Karin van de Ven
Moniek Verhees
Annie Vermeulen
Gerrie Vermeulen
Hans Vermeulen
Harrie Vermeulen
Janique Vermeulen
Jos Vermeulen
Lian Vermeulen
Toos Vermeulen
Monique Veron
Harrie Vissers
Jeanne Vissers
Marijke Vissers
Susan Vissers
Irma Waalen
Jan Waalen
Kees Waalen
Rian Waalen
Jan Walravens
Wendy Walravens
Thea Willemse
Jan van der Wouw
Anneke van de Zande
Bets van de Zande
Simon van de Zande

* De huidige leden en leerlingen zijn vetgedrukt. Van de oud-leden zijn alleen diegenen opgenomen die daadwerkelijk in uniform hebben opgetreden met het korps.

Gemiddelde leeftijd en lidmaatschap

Sint Brigida is een jeugdige vereniging. Op dit moment, juli 1993, ligt de gemiddelde leeftijd van de leden en aspirantleden op 22 jaar. Maar het zijn wel allemaal blijvertjes. Het gemiddelde aantal jaren dat men lid is van de vereniging ligt op 9 jaar. Een bewijs voor de goede band en sfeer die binnen de vereniging heerst. Maar liefst 15 muzikanten zijn al meer dan 12,5 jaar lid.

En lol dat we hadden.......

Een optreden in Frankrijk is natuurlijk een hoogtepunt voor de vereniging. En zeker wanneer zich dat in de hoofdstad Parijs afspeelt.
Tijdens het welkomstwoord in de bus stelde de toenmalige voorzitter de standaardvraag: "Heeft iedereen zijn uniform en instrument bij zich?" Een algemeen gegrinnik en voor de hand liggende opmerkingen vallen hem ten deel. Het buitenkansje om een statiefoto voor de Eiffeltoren te maken, wordt natuurlijk met beide handen aangegrepen. Iedereen pakt zijn instrument uit de koffer èn er vindt een interessante verkleedpartij plaats in de bus; midden in Parijs. Na een kwartier is iedereen zover, behalve een van de trombonisten. Een uitvoerige zoektocht door de hele bus levert niets op. De muzikant bleek zijn instrument te zijn vergeten.....het stond nog in Netersel.
Onbegrijpelijk dat het betreffende lid nu, acht jaar later, voorzitter is.

 

In memoriam In 25 jaar moest de drumfanfare twee keer afscheid nemen van een actief lid.


Ton van Beek overleed op 31 oktober 1979 ten
gevolge van een verkeersongeval. Bij leven was
Ton bestuurslid van de drumfanfare. Hij vervulde
ongeveer 6 jaar de rol van secretaris. In zijn
bestuursperiode maakte de vereniging een enorme
bloei door. Ton van Beek werd 39 jaar. Bij zijn
begrafenis brachten wij hem de laatste eer.


Marijke Vissers ontviel ons op 24 juli 1980.
Ook zij werd het slachtoffer van een noodlottig
verkeersongeval. Marijke was een aantal
jaren muzikant. Ze bespeelde de trombone. In
haar verloor de vereniging een trouw en actief
lid. Marijke Vissers werd 17 jaar. Tijdens de
uitvaartplechtigheid bracht de vereniging haar
de laatste eer.

Sint Brigida ten voeten uit In 25 jaar luisterde Sint Brigida tal van activiteiten op. Zo werd er jaarlijks opgetreden tijdens carnaval en kermissen in Bladel en Netersel, de dodenherdenking en de intocht van Sinterklaas. Maar het korps rukte nog veel vaker uit. Een bloemlezing van een kwart eeuw serenades en optredens.
 

1971 50-jarig huwelijk van P. v. Eyndhoven-v. Himbergen
Opening nieuwe raadhuis te Bladel
1972 Optreden tijdens tv-opnames zeskamp op de markt in Bladel
1973 Afscheidsreceptie burgemeester Ballings
Opening E3-autoweg te Turnhout
1979 Serenade mevr. A. Bekx-de Vroom, bij afscheid als leerkracht van de lagere school
1980 Opening sportzaal Netersel
1981 40-jarig priesterjubileum pastoor Grüter
1982 Lampionnenoptocht te Netersel
1983 Optreden tijdens voetbalwedstrijd PSV - NEC
Actie redt de Oude Toren van Bladel
1985 Inhuldiging nieuwe pastoor, dhr. Bertens
Showoptreden tijdens feest 'Bourgondisch Eindhoven'
1986 Serenade bij 100-jarige Jan Bleijs
1987 Serenade diamanten bruidspaar van Summeren
Bezoek aan repetitie drumband 'Donksbergen' te Duizel. Aanleiding was de overdracht van oude uniformen en enkele instrumenten aan de drumband van het instituut voor verstandelijk gehandicapten.
1989 Optreden in de 'Efteling,' Kaatsheuvel
1990 Historische Optocht in Hulsel
1991 Verbroederingsfeesten gilde Sint Brigida
1992 Overdracht herdenkingskapel in de Fons van der Heijdenstraat aan de gemeente

Samenstelling: Fons van der Heijden, Peter van der Heijden, Ron Michiels en Jan Waalen